Şahin Esendemir, Nevzat Uçak, Mehmet Serbes, Sait Güleç, Özcan Aladağ, Rıfat Yalçın, Erol Karataş, Sefa Saygıdeğer, Mustafa Özke ve isimlerini saymakla bitiremeyeceğim birbirinden değerli cefakar – fedakar meslektaşlarıma şu soruları sorup, “kor misali” yanan yüreğimi soğutmak istiyorum:
-Bizler niye gazeteci olduk?
-Neden sadece ama sadece gazetecilik yaparak, ekmeğini kazanan kişiler sınıfındayız?
-Neden bu kadar koftirik baktık hayata?
-Neden uyanık olamadık?
-Neden başkalarının yaptığını yapıp, fırıldaklaşamadık?
-Neden doğruları yazarak, “fincanı katırcılarını” ürküttük?
-Neden “Kudret Şandra” misali kıvırmayı beceremedik de “adam gibi” davrandık?
-Neden damda gezinen saksağanlarla uğraştık?
-Neden çalanların, çaldıranların, hayasızların, arsızların, aymazların, kul hakkı yiyen soytarıların, ar damarı çatlamışların, her devrin döneklerinin, yağmur nereye yağsa, tarlalarını oraya taşıyan dandiklerin, onursuzların, omurgasızların, dangalakların, dalkavukların, dallamaların, düzeysizlerin, “hep bana, Rabbena” diyen harami bozuntularının tekerine ÇOMAK soktuk?
-Neden tam tersini yapmadık, ya-pa-ma-dık?
-Neden Hatip-i İmam okullarına giderek, oradan mezun olmayı düşünmedik?
-“Mezun olsak ne olurdu?” diyeceğinizi çok iyi biliyorum..
-Mezun olsak, ne olacağını söyleyeyim:
Hatip-i İmam okullarının birinden mezun olsak.. Hele hele iktidara yakınsak, bunu bi biçimde başarmışsak, 6666 dereceden, 8888 bin derece hızla terfi ettirilip, Diyanet İşleri Başkanlığı Başdanışmanı unvanı kazanabilir, Devlet kurumları ve bankalarının birisine “en üst düzey” yönetici olur.. Bir değil, birkaç yerden ballı, kaymaklı ve tereyağlı maaşları cebe indirir, kıble yönüne dönerek, 9999 kere “ŞÜKÜR” çekebilirdik.
“Gazeteciyim” diye ortalıklarda arz-ı endam eden bizler, bunları yapacak çapta ve yetenekte olmayı başaramadığımız için bizden bir OT olmaz, o-la-maz.
“MAL” ortada değil, ortalıklarda çünkü.
