Eğitim ve öğretim dediğin böyle olur.

Japonya’da birinci sınıfa başlayacak çocukların ailelerine, çocuklarının okula başlamadan önce kazanmış olması gereken bazı alışkanlıkları içeren bir liste verilir. Bu liste 18 maddeden oluşur ve şu sözlerle başlar:

“Çocuğunuz okula başlamadan önce lütfen aşağıdaki kuralları yerine getirdiğinden emin olun. Aynı zamanda anne-baba ve aile üyelerinin de bu davranış kurallarına uyması beklenir.”

 Temel Davranış Kuralları

Biri konuşurken dikkatle dinle.

İnsanları güler yüzle selamla, açık ve net cevap ver.

Başkalarının eşyalarının sana ait olmadığını bil.

Ayakkabılarını çıkar ve düzenli şekilde bırak.

Dik otur.

Her zaman temiz kıyafet giy.

Masanı ve çevreni düzenli tut.

Erken yat, erken kalk – mümkünse kendi başına.

Dengeli kahvaltı yap.

Dişlerini fırçalamayı unutma.

Asla yalan söyleme.

 Arkadaşlarla İlişkiler

Hiçbir arkadaşını yalnız bırakma.

Birine bir şey olduğunda yardım et.

Başkaları hakkında kötü konuşma.

Herkesle oynayabilmeyi ve öğrenebilmeyi bil.

Hem tek başına hem de arkadaşlarla oynamaktan zevk al.

Dışarıda oyna; hem bedenin hem doğa deneyimin gelişsin.

Hata yaptığında içtenlikle özür dile.

 Benim Düşüncem

Bu listeye bakınca şunu soruyorum: Bizde (Türkiye’de, Almanya’da, Avusturya’da ya da İsviçre’de) durum nasıl?

Birçok kural aslında basit ve doğal görünüyor. Ama okullarda ve günlük yaşamda görüyoruz ki sosyal beceri, saygı ve empati her zaman yeterince öğretilmiyor veya uygulanmıyor. Oysa tam da bunlar çok önemli: Okul sadece matematik veya dil öğrenme yeri değil; birlikte yaşamanın öğrenildiği bir yer.

 Hiçbir şekilde zorbalığa izin verilmemeli – ne açıkça, ne gizlice, ne de dijital ortamda.

 Çocukların dürüstlük, yardımlaşma, empati gibi değerleri öğrenmesi gerekiyor. Biz yetişkinler de bunu örnek olarak göstermekle yükümlüyüz.

Belki de biz de örnek almalıyız: Çocuklara hem bilgi hem de değer kazandıracak net ve yol gösterici kurallar koymalıyız.

Kaynak: internet seçkilerinden alıntıdır.