Mustafa Yavuz yazıyor;
“Mısır örneğinden etkilenen Sultan Mahmud’un uygulamaya koymayı denediği zorunlu askerlik, 1845’te İmparatorluğun çeşitli bölgelerinde resmen başlatılmıştı. Artık resmen Hristiyanların da askerlik yapmaları isteniyordu (yahut Osmanlılara göre kendilerine izin veriliyordu). Ancak bunun ordu içinde zapt edilmesi güç gerilimlere yol açabileceği düşünüldüğünden kısa bir süre sonra Hristiyanlara bir seçenek sunuldu. Buna göre isteyen bedel-i askerî adlı özel bir vergi ödeyerek askerlik hizmeti yapmayacaktır. Genellikle Hristiyanlar tercihlerini bu yönde kullandılar… Yirmi birinci asır Türkiye’sinde, Hristiyan yurttaşların halâ subay, polis ve benzeri gibi devlet görevlerinden uzak tutulması politikası, millet-i hâkime ayrıcalıklarının Osmanlı devrinde olduğu gibi, günümüzde de bir biçimde sürdürüldüğünü en açık biçimde ortaya koymaktadır”.
(“DEMOKRATİK İHTİLÂLLER ÇAĞINDA GİRİT” Mustafa Yavuz. Belge Yayınevi. İstanbul/Haziran 2017… Sayfa 143)
