Bu ne menem doymak bilmeyen açlıktır?
Bu ne hırstır?
Bu nasıl bir ruh halidir?
Kişiliklerini tatmin midir? İhtiraslarını gidermek midir?
Vekillik maaşı için demek mümkün bile değildir. Çünkü; vekillik yarışı süresinde harcanan, alınacak olan maaşın misli mislidir.
Kıyak emeklilik dersen, o zaten olmuştur.
Çaptan düşmüşlüğü telafi etmek midir?
Bilinmez!
Akıl ermez, şuura aykırı seza bir tutkudur.
Olmayan saygınlıkların,ı kazanmanın tekrarıdır belki de?
* * *
Vekillik elden gittikten sonra halk içinde çay içecek masa bulamayanlar, halka hükmetmenin yolunu belediye başkanlığında buldular.
Seçilseler de hoş seçilmeseler de!
Önemli olan unutulmamak.
Gündemde olmak.
Eski vekil olduklarını, eskiden halkın efendisi olduğunu halka bir kez daha hatırlatmak.
Bursa’daki dostlarıızın gönderdiği bir fotoğraf. Demek bu ülkede dürüst siyasetçi de varmış!
* * *
“Halka hizmet, millete hizmet, vatanseverlik, halk için, hak için.” geçin bunları.
Ucuz, basit ve sıradan la ebeliğinden başka bir şey değildir.
Siz ne derseniz deyin. Bana göre siyaset dediğin düzülenler safından, düzenler safına geçmenin mücadelesidir.
* * *
Bir kısmının vekillik süreci bile sabıkalı, bir kısmının ise vekillik süresin yerden göğe kadar şaibeli.
“Atatürkçüyüm” demiş, “Parti grup kararıydı” diyerek şeriatçı yapılanmalarının tekmiline birden “Kabul” oyu vermiş.
“Ulusalcıyım” demiş, özelleştirme kararlarının tamamının altına imzasını pervasızca çiziktirivermiş.
“Milliyetçiyim” demiş, ülkede 46 Amerikan üssünün kurulmasına izin vermiş.
* * *
Utanarak kızaracak yüzleri olmadığı için, paraları da çok olduğu için gidip bir matbaaya parayı vermiş kasabanın, kentin dört bir yanına afişini serivermiş.
“Doymadım. Oyunuzu bana verin sizi daha çok sömüreyim” dercesine belediye başkanlığına gözünü dikmiş.
* * *
Bunlarda onu da bulamazsın aramaya yok hacet!
Tükürmeye bile yüz gerek.
En iyisi, çarşıda, pazarda, barda bargâhta ve dahi dergâhta adam yerine koyup yüz vermemek!
Onu yapmak için de evvelinde “Halk” Sonrasında “Ulus” olmak gerek.